Η υπεραλίευση αδειάζει τις θάλασσες

Καθώς τα παραδοσιακά είδη εξαφανίζονται, άλλα είδη στοχεύονται και μάλιστα μετονομάζονται για να γίνουν πιο ελκυστικά. Για παράδειγμα, το Patagonian οδοντόψαρο επανεφευρέθηκε ως το πιο ορεκτικά λαβράκι της Χιλής. Οι στόλοι εισέρχονται επίσης σε πιο μακρινά νερά της αρκτικός και Νότιος ωκεανούς για να καταστρέψουν πληθυσμούς ψαριών εκεί.

Οι μέθοδοι αλιείας που χρησιμοποιούνται από αυτά τα πλοία είναι συχνά πολύ καταστρεπτικές. Τα τράτες από κάτω και δοκάρια σύρουν δίχτυα στον βυθό για να πιάσουν επίπεδα ψάρια όπως ο μερλούκος και η σόλα. Αλλά επίσης συντρίβουν τα πάντα με τον τρόπο τους, καταστρέφοντας εύθραυστους κοραλλιογενείς υφάλους. Και οι περισσότερες μέθοδοι αλιείας είναι πολύ αδιάκριτες, αλιεύοντας πολλά άλλα είδη τυχαία. Αυτή η παρεμπίπτουσα αλίευση περιλαμβάνει χελώνες, καρχαρίες, δελφίνια και άλλα ψάρια, τα οποία συχνά πετούν πίσω νεκρά ή πεθαίνουν στη θάλασσα.

Υπάρχει και ανθρώπινο κόστος. Η βιομηχανική αλιεία σημαίνει ότι οι ψαράδες μικρής κλίμακας που χρησιμοποιούν πιο παραδοσιακές μεθόδους υποφέρουν. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα μικρότερα σκάφη δυσκολεύονται να βγάλουν αρκετά χρήματα και οι κοινότητες σε πολλά αλιευτικά λιμάνια στερούνται οικονομικά. Ο αριθμός των ψαράδων μειώθηκε επίσης στο μισό τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλού στον κόσμο, οι άνθρωποι που εξαρτώνται από τα ψάρια για τροφή και εισόδημα βλέπουν τα αποθέματά τους να εξαφανίζονται καθώς ξένα σκάφη τράτανε στα νερά τους.

Αθέμιτες ποσοστώσεις αλιείας

Ο τρόπος με τον οποίο η βρετανική κυβέρνηση κατανέμει τις ποσοστώσεις αλιείας παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Οι ποσοστώσεις συγκεντρώθηκαν στα χέρια ενός μικρού αριθμού εταιρειών πολλών εκατομμυρίων λιρών. Μόνο πέντε οικογένειες ελέγχουν σχεδόν το ένα τρίτο των ποσοστώσεων αλιείας του Ηνωμένου Βασιλείου και πάνω από τα δύο τρίτα της αλιευτικής ποσόστωσης ελέγχεται από μόλις 25 εταιρείες. Σε σύγκριση με τις μικρότερες αλιευτικές δραστηριότητες, αυτές οι μεγάλες εταιρείες απασχολούν λιγότερα άτομα, χρησιμοποιούν λιγότερο βιώσιμες μεθόδους αλιείας και λιγότερα χρήματα εισέρχονται στις τοπικές οικονομίες.

Η κυβέρνησή μας έχει ήδη τη δύναμη να αλλάξει τον τρόπο διανομής των ποσοστώσεων. Η Greenpeace κάνει εκστρατεία για ένα δικαιότερο σύστημα κατανομής που ευνοεί την τοπική, βιώσιμη αλιεία που θα βοηθήσει στη δημιουργία θέσεων εργασίας και θα επιτρέψει την ανάκτηση των αποθεμάτων ψαριών.

Αναλαμβάνουμε επίσης τους εταιρικούς γίγαντες που λεηλατούν τους ωκεανούς μας. Η Thai Union, η μεγαλύτερη εταιρεία τόνου στον κόσμο και ιδιοκτήτης του John West, έκλεινε το μάτι στις φρικτές συνθήκες για τους εργαζόμενους και τις καταστροφικές πρακτικές αλιείας. Στη συνέχεια, όμως, μια κατακραυγή από χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο ανάγκασε την Ταϊλανδέζικη Ένωση να καθαρίσει τις δραστηριότητές της.

Και πρέπει να δημιουργήσουμε πιο προστατευμένες περιοχές στη θάλασσα. Ένα δίκτυο από ιερά των ωκεανών θα παρέχει καταφύγια για τα ψάρια και την άλλη θαλάσσια ζωή για να ευδοκιμήσουν μακριά από την απειλή των βιομηχανικών αλιευτικών στόλων. Με την αλλαγή του κλίματος δημιουργώντας άλλες απειλές για τους ωκεανούς μας, πρέπει να τους δώσουμε όλη τη βοήθεια που μπορούμε.