Duurzame visserij | Greenpeace VK
Decennia van slechte visserijpraktijken hebben onze oceanen in een tragische staat achtergelaten. Veel soorten die ooit heel gewoon waren, worden nu bedreigd en slinken tot het punt waarop er niet genoeg meer is om te vangen en winst te maken. Er is al meer dan 90% aan roofzuchtige soorten zoals kabeljauw en tonijn gevangen en volgens de VN wordt 70% van de visserij overbevist.
Het aantal vissen neemt sneller af dan ze zich kunnen voortplanten en dit veroorzaakt ingrijpende veranderingen in het leven in onze oceanen. In werkelijkheid zijn er niet veel meer vissen in de zee.
De visindustrie is hightech geworden en gigantische schepen gebruiken sonar om visscholen met uiterste nauwkeurigheid te vinden. Enorme netten vangen grote aantallen vissen. Deze schepen zijn ook drijvende fabrieken, met verwerkings- en verpakkingsfabrieken om hun vangst efficiënter te verwerken. Dit alles betekent dat er nu capaciteit is om vele malen meer vis te vangen dan er daadwerkelijk over is.
BRON: https://www.greenpeace.org.uk/challenges/sustainable-fishing/
Overbevissing maakt de zeeën leeg
Naarmate traditionele soorten verdwijnen, worden andere soorten het doelwit en zelfs hernoemd om ze aantrekkelijker te maken. Zo werd de Patagonische ijsheek opnieuw uitgevonden als de smakelijkere Chileense zeebaars. Vloten wagen zich ook in verder weg gelegen wateren in de Arctisch en Zuidelijk oceanen om daar de vispopulaties te verwoesten.
De visserijmethoden die door deze schepen worden gebruikt, zijn vaak zeer destructief. Bodem- en boomkor sleepnetten over de zeebodem om platvissen zoals heek en tong te vangen. Maar ze vernielen ook alles wat op hun pad komt en vernietigen kwetsbare koraalriffen. En de meeste vismethoden zijn erg willekeurig en vangen veel andere soorten per ongeluk. Deze bijvangst omvat schildpadden, haaien, dolfijnen en andere vissen, die vaak dood of stervend in zee worden teruggegooid.
Er zijn ook menselijke kosten. Industriële visserij betekent dat kleinschalige vissers die meer traditionele methoden gebruiken, lijden. In het VK hebben kleinere boten het moeilijk om genoeg geld te verdienen en gemeenschappen in veel vissershavens zijn economisch achtergesteld. Ook het aantal vissers is de afgelopen 20 jaar gehalveerd. Elders in de wereld zien mensen die voor voedsel en inkomen van vis afhankelijk zijn, hun bestanden verdwijnen terwijl buitenlandse schepen in hun wateren vissen.
Oneerlijke visquota
De manier waarop de Britse regering vangstquota toewijst, speelt hierbij een grote rol. Quota zijn geconcentreerd in handen van een klein aantal bedrijven van meerdere miljoenen ponden. Slechts vijf families beheersen bijna een derde van de Britse visquota en meer dan twee derde van de visserijquota wordt gecontroleerd door slechts 25 bedrijven. In vergelijking met kleinere visserijactiviteiten hebben deze grote bedrijven minder mensen in dienst, gebruiken ze minder duurzame visserijmethoden en komt er minder geld naar de lokale economieën.
Onze regering heeft al de macht om de manier waarop ze quota verdeelt, te veranderen. Greenpeace voert campagne voor een eerlijker toewijzingssysteem dat lokale, duurzame visserij bevordert, waardoor banen worden gecreëerd en de visbestanden zich kunnen herstellen.
We nemen het ook op tegen de bedrijfsreuzen die onze oceanen plunderen. Thai Union, het grootste tonijnbedrijf ter wereld en eigenaar van John West, kneep een oogje dicht voor erbarmelijke omstandigheden voor arbeiders en destructieve visserijpraktijken. Maar toen dwong een protest van duizenden mensen over de hele wereld Thai Union om haar operaties op te ruimen.
En we moeten meer beschermde gebieden op zee creëren. Een netwerk van oceaanreservaten zal toevluchtsoorden bieden voor vissen en ander zeeleven om te gedijen, weg van de dreiging van industriële vissersvloten. Met klimaatverandering andere bedreigingen voor onze oceanen creëren, moeten we ze alle hulp geven die we kunnen.
In beeld: Duurzaam vissen
-
Een Indonesisch bemanningslid toont een schildpad die is gevangen aan het uiteinde van een aaslijn van een Koreaanse longliner, de 'Shin Yung 51'. De locatie bevindt zich in de exclusieve economische zone van de Republiek Kiribati. Haaien, schildpadden, dolfijnen en albatrossen kunnen vaak als ongelukkige bijvangst van de beugvisserij eindigen. Greenpeace bevindt zich op het Pacifische deel van de wereldwijde expeditie 'Defending Our Oceans'. Ze roepen op tot een onmiddellijke stopzetting van de piraterijvisserij, een vermindering met 50% van de hoeveelheid gevangen tonijn in de Stille Oceaan en een wereldwijd netwerk van mariene reservaten. Geelvintonijn en grootoogtonijn in het centrale en westelijke deel van de Stille Oceaan zijn voorbestemd om binnen drie jaar ernstig overbevist te worden als de meedogenloze visserij op de twee tonijnsoorten in het huidige tempo doorgaat. © Greenpeace / Alex Hofford
-
Gestreepte dolfijn gevangen in een Frans drijfnet voor de Azoren, Noord-Atlantische Oceaan. © Greenpeace / Peter Rowlands
-
Franse ambachtelijke visser vangt een heek met een schepnet. © Lagazeta / Greenpeace
-
Een Vietnamees bemanningslid laat een haai weer los in de oceaan die werd gevangen aan het uiteinde van een aaslijn van een Koreaanse longliner, de 'Shin Yung 51'. tijdens het vissen op tonijn. De locatie bevindt zich in de exclusieve economische zone van de Republiek Kiribati. Haaien, schildpadden, dolfijnen en albatrossen kunnen vaak als ongelukkige bijvangst van de beugvisserij eindigen. De bestanden van de geelvintonijn en de grootoogtonijn in het centrale en westelijke deel van de Stille Oceaan zijn nu drastisch laag als gevolg van piraterijvisserij en overbevissing van bestanden door buitenlandse, geïndustrialiseerde landen. Lokale vissers hebben moeite om in deze wateren te concurreren, omdat ze door geavanceerde visuitrusting failliet gaan. Greenpeace roept op tot een onmiddellijke stopzetting van de piraterijvisserij, een vermindering met 50% van de hoeveelheid gevangen tonijn in de Stille Oceaan en een wereldwijd netwerk van mariene reservaten om het probleem van overbevissing aan te pakken. © Greenpeace / Alex Hofford
-
Geselecteerde bijvangst teruggegooid van de diepzeetrawler 'Chang Xing' in internationale wateren in de Tasmanzee. Greenpeace steunt samen met meer dan duizend wetenschappers de oproep tot een moratorium op de bodemtrawl in volle zee, vanwege de enorme hoeveelheid zeeleven die door deze visserijmethode wordt vernietigd. © Greenpeace / Roger Grace
-
Tururuko, hoofd van de lokale vissers, geeft dagelijks leiding aan de bemanning tijdens visserijactiviteiten in Pemba, Quirimbas, in het noorden van Mozambique. © Francisco Rivotti
-
Een team van het Greenpeace-schip MV Esperanza documenteert bijvangst op het dek van een onder Spaanse vlag varende bodemtrawler, de Ivan Nores, in het Hatton Bank-gebied van de Noord-Atlantische Oceaan, 410 mijl ten noordwesten van Ierland. Bodemtrawlers, de meeste uit EU-landen, slepen vistuig met een gewicht van enkele tonnen over de zeebodem, vernietigend zeeleven en verwoesten het leven op onderwaterbergen - of 'onderzeese bergen'. © Greenpeace / Kate Davison
-
Scholen vissen omcirkelen een fish aggregating device (FAD) in de westelijke Stille Oceaan. Ongeveer 10% van de vangst die wordt gegenereerd door de FAD-visserij met ringzegen, is ongewenste bijvangst en omvat bedreigde soorten haaien en schildpadden. De vangst van grote hoeveelheden jonge grootoogtonijn en geelvintonijn in deze visserijen vormt nu een bedreiging voor het voortbestaan van deze commercieel waardevolle soorten. Greenpeace roept op tot een totaal verbod op het gebruik van visaggregatieapparatuur bij de ringzegenvisserij en de oprichting van een wereldwijd netwerk van mariene reservaten. © Paul Hilton / Greenpeace
-
Shamus Nicholls op zijn boot "Little Lauren" baars vangen met een handliner. Hij is een van de vissers die duurzame visserij in kleinschalige boten ondersteunen. © David Sandison / Greenpeace
-
Vissers gebruiken de hengel- en lijnvismethode om gestreepte tonijn te vangen. Hengel- en lijnvisserij is een selectieve en daarom duurzamere manier om tonijn te vangen, aangezien alleen vissen van een bepaalde grootte worden gevangen, waardoor jonge exemplaren kunnen groeien tot paaitijd en het bestand in de toekomst aanvullen. Kleine aasvissen worden over de zijkant van de boot gegooid om de tonijn naar het wateroppervlak te lokken. De vissers gebruiken de versnelling van de vissen terwijl ze racen om hun prooi te pakken, ze vast te haken en op het vlakke dek van het schip te gooien. © Greenpeace / Paul Hilton
-
De Spaanse Albatun Tres is 115 meter lang en is 's werelds grootste ringzegenvaartuig voor tonijn. Schepen zoals deze reizen van het ene visaggregatieapparaat (FAD) naar het andere en spreiden hun enorme netten uit om alles te vangen dat rond de FAD zwemt. Ongeveer 10% van de vangst die wordt gegenereerd door de FAD-visserij met ringzegen, is ongewenste bijvangst en omvat bedreigde soorten haaien en schildpadden. De vangst van grote hoeveelheden jonge grootoogtonijn en geelvintonijn in deze visserijen vormt nu een bedreiging voor het voortbestaan van deze commercieel waardevolle soorten. Greenpeace roept op tot een totaal verbod op het gebruik van visaggregatieapparatuur bij de ringzegenvisserij en de oprichting van een wereldwijd netwerk van mariene reservaten. © Paul Hilton / Greenpeace
-
De vissers trekken de gestreepte tonijn op de boot in de Floreszee, Oost-Nusa Tenggara. De vissers in Larantuka staan bekend om het gebruik van duurzame methoden, stok en lijn, bij het vissen op tonijn. Hengel- en lijnvissen is een traditionele manier van vissen, al generaties lang onveranderd, en vaak gebruikt door lokale vissers in kustgemeenschappen, waarbij levend aas wordt gebruikt. © Jurnasyanto Soekarno / Greenpeace
BRON: https://www.greenpeace.org.uk/challenges/sustainable-fishing/